Op safari

30 juli 2018:

Ai, dat doet zeer. 4 uur loopt de wekker af. We kleden aan en om 4.10 uur staat de pick up klaar die ons komt ophalen voor de safari. We stappen in, krijgen ons ontbijt mee en dan gaan we. De dames hebben een jas of een vest aan, het is toch wel. Na een half uur in het donker rijden, zien we net voor de toegangspoort de eerste olifant van vandaag. Dan komen we aan bij de poort van het Yala Nationalpark. Daar wachten we tot het 5 uur is. Dan mogen we verder rijden, dan koopt onze chauffeur de toegangskaartjes. Weer een stuk verder rijden en weer een poort. Daar wachten tot 6 uur, dan gaat het park open. Na de kaartjes controle scheurt de chauffeur ervan door. Hij rijdt over het doorgaande zandpad gedurende 10 minuten, dan slaat hij ergens af. En dan mindert hij gelukkig ook vaart. De chauffeurs hebben allemaal contact met elkaar. De populatie luipaarden is hier nl hoog, dus wil iedereen die graag zien. Dus vroeg in de morgen is dat het hoofddoel, een luipaard. Maar we beginnen met zwijnen en een soort fret die het pad overschiet. De hele dag zien we overal buffels. Soms alleen, vaak met veel bij elkaar. Soms op het grasland, maar vaak in het water. Ook de Pauw is goed vertegenwoordigd. Die zie je ook overal. Dan rijden we langs een behoorlijke plas en daar zien we veel krokodillen en pelikanen. Dan krijgt de chauffeur een telefoontje, er is een luipaard gesignaleerd. Met 70 in het uur scheurt hij over het park en uiteindelijk sluiten we achteraan in de file aan om het luipaard te zien. Maar helaas, tegen de tijd dat wij haar kunnen bekijken, is zij er met haar 2 kleintjes al vandoor. Jammer!! We gaan weer verder. De hertjes steken over en schieten weg in de bossen. Bij een volgende waterplas zien we vliegende vissen. Weer een belletje. Onze chauffeur rijdt weer als een gek door het park. Maar bij navragen aan diverse andere chauffeurs, geeft hij het op. De olifanten zijn weg. Er was een hele kudde gesignaleerd. Dan tijd voor een lunch. Alle chauffeurs moeten om 12 uur het park uit zijn. Zo krijgen de dieren kans om te gaan drinken. Pas om 14 uur mogen ze er dan weer op. We lunchen aan de oceaan, bij het tsunami monument. De funderingen van de bungalows die er stonden, zijn er nog. De tsunami kwam hier binnen met golven van 30 meter hoog. Het water kwam tot 2 km landinwaarts. Ruim 50 mensen overleden in het park, maar geen dieren. Die waren allemaal al lang gevlucht. Na de lunch, bereid door de chauffeur, zien we een varaan. Gevalletje van een kleine meter, dus niet zo heel groot. Dan lopen we nog even naar de oceaan. Daar nog even door de golven heen lopen, natuurlijk een natte broek opgelopen. Dan om 14 uur gaan we weer. ‘Smiddags zien we bijna geen dieren, veel te warm. Natuurlijk zijn er overal buffels, maar die hebben we al zoveel gezien. We zien nog wat hazen en natuurlijk vogels. Die zijn er in alle kleuren. Dan weer een belletje. We scheuren weer over het park, weer een luipaard gesignaleerd. Alle auto’s staan om een bepaald gebied in het park, ze houden elkaar op de hoogte. Maar de luipaard is hen te slim af. We geven het op. We rijden nog wat door het park, maar zien vrij weinig meer. Dan naar de uitgang. Net voor de uitgang, is het weer raak. Weer een luipaard gezien. Nog even hectiek, maar ook hier weer niets gezien. Jammer!! Het is 18 uur en we moeten het park uit. In een half uurtje rijden we naar huis. We vragen de eigenaren voor ons te koken, dan kunnen wij douchen. Na het eten, nog een spelletje en dan naar bed. Het was vroeg vanmorgen

Welterusten!!