Orheul en Cricova

Dag 6: 17 juli 2017.

Iets voor 8 uur loopt de wekker af. Sjaak en Ina lopen om broodjes. Als ze terug zijn, wordt er ontbeten. Om 9 uur zou de chauffeur er zijn, dus we zorgen dat we er op tijd zijn. Iets over 9 belt hij en vraagt waar we zijn, hij kan ons niet vinden. We vertellen waar we staan en hij blijkt iets verderop te staan. Sjaak en de chauffeur voorin en wij wringen ons met vieren op de achterbank van een Volkswagen Touran. Beetje krap, maar wel lekker klef. Na een half uurtje rijden gaan we van de snelweg af en gaan de heuvels in. Op naar Orheul Vecchi. Hier woonden vroeger monniken in grotten. Nu schijnt er nog 1 monnik over te zijn en hij woont er nog steeds. Na een kwartiertje zien we bovenop een heuvel een klooster. Daar stopt de chauffeur en de rest moeten we lopen. Dus daar gaan we…. Het is een redelijk steile klim, maar het uitzicht is er wel heel mooi. We lopen langs het witte kruis op een rotspunt en dan naar het klooster. In de kerk van het klooster is net de mis bezig. Senna en Ina trekken een lange broek aan, haren onder een sjaal en kunnen dan ook naar binnen. We kijken even rond en dan probeert de chauffeur ons duidelijk te maken dat er iets met de monnik is die er rondloopt. We begrijpen dat hij over een minuut of 10 naar zijn grot gaat. We lopen vast wat terug en even later komt hij eraan. We mogen in de grot kijken en zien de slaapplekken van de monniken. We kijken nog wat rond en gaan dan weer. De monnik wil niet op de foto, jammer! Dan rijden we een eind terug naar Chisinau. Maar net voor we de stad inrijden, slaan we af naar Cricova. Daar zijn wijnkelders met een lengte van meer dan 120 km. We komen iets voor 12 uur aan en lopen naar de receptie. We kunnen meteen mee met de tour van 12 uur en worden door een wagentje opgehaald en naar de wijnkelders gebracht. Het blijkt dat de kelders een oude mijn zijn met een constante temperatuur van 12 tot 14 graden. Er wordt daar wijn gemaakt, en na een heel proces uiteindelijk ook gebotteld en opgeslagen. Maar we beginnen de tour met een tocht door een heel gangenstelsel naar de vaten met wijn. We komen langs straten met namen als Chardonay,……enz. Waar we stoppen liggen vaten opgestapeld in verschillende maten. Het ziet er geweldig uit om te zien. Daarna rijden we door naar het gedeelte waar de flessen rusten, gedraaid worden en waar het bezinksel eruit gehaald wordt. Er staan vreselijk veel flessen in rekken. Die staan in een hoek van 45 graden. Ze worden allemaal met de hand gedraaid op bepaalde tijden(gedaan door 6 dames). Zij draaien 30 tot 35.000 flessen op een werkdag!!! Daarna rijden we weer door en komen uit bij de bioscoop. Daar krijgen we een glaasje bubbels en een film te zien over hoe het proces in zijn werk gaat. Dan gaan we naar de plek waar de privé voorraden liggen voor bekende mensen. Bijvoorbeeld Vladimir Poetin en Angela Merkel. Ook liggen er bijzondere wijnen opgeslagen. Daarna mogen we de ruimtes zien waar je, als je er veel geld voor over hebt, wijnen kunt proeven. In een van de ruimtes vierde Poetin zijn 50e verjaardag. Verschil moet er zijn. Uiteindelijk komen we bij de winkel. Daar liggen duren wijnen, maar ook wijn van € 2,50 voor een fles. Dat zijn onze prijzen, dus we nemen ook wat mee. Rond half 2 komen we buiten en rijden naar terug naar het appartement. De chauffeur zet ons af. We eten wat en gaan kijken waar de bussen vertrekken naar Trans Nistrie. Dat is een deel van Moldavië wat zich heeft afgescheiden en waar men nog leeft als in de oude Sovjet Unie tijdens de vijftiger jaren. Geen land heeft het ooit erkend. Het blijkt dat we kunnen opstappen een paar straten achter ons appartement, dus hoeven we niet ver te lopen. Ook gaan we kijken waar de bussen vertrekken om terug te gaan naar Roemenië. Ina dacht dat de bussen vertrokken van Gare du Nord, maar bij aankomst daar bleek dat Gare du Sud te zijn. De taxichauffeur die ons van Nord naar Sud bracht, reed als een idioot. We waren blij dat we uit zijn taxi konden. We kunnen bij dit busstation meteen kaartjes bestellen voor de terugreis, dus is dat ook geregeld. We gaan met een busje terug en betalen voor dat ritje toch wel € 0,15 (4 personen, Roan is thuis gebleven). Wimar, Senna en Ina regelen dat er een plattegrond van Tiraspol op de mobiele telefoons staan van Wimar en Senna, dan weten we waar we naar moeten zijn. Tegen 19.00 uur lopen we naar een Moldavisch restaurant en bestellen er lokale gerechten. We eten er heerlijk en nemen er zelfs een toetje. Behalve Roan, hij neemt als toetje een big Mac menu. Tijd om naar het appartement te gaan, het is ondertussen 21.30 uur. Allemaal douchen, een lekker wijntje en dan naar bed. Morgen naar een land wat niet bestaat…Trans Nistrie

Welterusten!